2η ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Συναδέλφισσες, συνάδελφοι,

Το Υπουργείο Οικονομίας «κτύπησε» στις 10.2.2005 με την «πρόταση» του για εξίσωση όλων των τραπεζοϋπαλλήλων στα όρια ηλικίας και στο ύψος της σύνταξης με τους όρους του ΙΚΑ μέσα σε μια πενταετία και άρνηση για ενιαίο επικουρικό. Πρακτικά αυτό σημαίνει σύνταξη στα 69 ή στα 60 λίγο πάνω από το επίδομα πρόνοιας. Όλοι καταλαβαίνουμε ότι αυτό εξυπηρετεί τους τραπεζίτες με τα συμφέροντα των οποίων σαφώς συντάσσεται η κυβέρνηση αλλά και τα μακροπρόθεσμα σχέδια των κυβερνήσεων, της ΕΕ., και όλων των εργοδοτών για φτηνή, ελαστική, ανασφάλιστη εργασία.
Και το ερώτημα είναι αν εμείς οι εργαζόμενοι μπορούμε να αποκρούσουμε αυτή τη συντονισμένη επίθεση του αντιδραστικού συνασπισμού εξουσίας; Αν μπορούμε να διεκδικήσουμε διεύρυνση των εργασιακών μας δικαιωμάτων και επιτέλους να πάρουμε αυτό που μας αναλογεί, από τον πλούτο που παράγουμε;
Τολμούμε να απαντήσουμε «ΝΑΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ». Αναγκαίες όμως προϋποθέσεις είναι να αλλάξει ο προσανατολισμός και η λειτουργία του συνδικαλιστικού κινήματος, με λίγα λόγια να αλλάξει όλο.
Από την εξέλιξη με το ασφαλιστικό αποδεικνύεται πως η τακτική των εκπτώσεων, του «διαλόγου» με τους εργοδότες στον οποίο τα συζητάμε όλα, των ασαφών στόχων που διαρκώς μεταλάσσονται, της αντίληψης «φέρτε πρόταση» αντί «τοποθετηθείτε στα δικά μας αιτήματα» είναι καταστροφική. Ανοίγει την όρεξη στους εργοδότες να γίνουν όλο και πιο απαιτητικοί, βλέπε προτάσεις Προβόπουλου, Σάλλα, Γκαργκάνα, αλλά και Αράπογλου, (που μιλάει λες και η περιουσία των ταμείων είναι δική του) . Οι τραπεζίτες στο ακόρεστο κυνήγι για κέρδη μπορεί να μην βρίσκουν κοινή θέση αλλά έχουν το συλλογικό τους εκφραστή, την κυβέρνηση, που φροντίζει για αυτό με νόμους και «προτάσεις».

Ήδη έχουμε χάσει πολλά με τους αντιασφαλιστικούς νόμους της Ν.Δ.. Από τότε η ΟΤΟΕ υποτίμησε την αναγκαιότητα της πάλης για την κατάργηση των νόμων, αλλά έβαλε το στόχο (1992) για το Ενιαίο Ταμείο Κύριας Σύνταξης, που δεν παλεύτηκε, ενώ, θα μπορούσε με το περιεχόμενό του (όρια ηλικίας, ύψος συντάξεων) να οδηγήσει σε θετικά αποτελέσματα και για μας αλλά και να είναι πρότυπο για όλους τους εργαζόμενους. Και ενώ το 2001 η αντίδραση των εργαζόμενων στο νομοσχέδιο του Γιαννίτση, έφερε την απόσυρσή του και έδειξε τη δύναμη του αγώνα των εργαζόμενων, στη συνέχεια το 2002 το επίσημο συνδικαλιστικό κίνημα και η ηγεσία της ΟΤΟΕ δεν αξιοποίησαν αυτή τη δύναμη όταν το ΠΑΣΟΚ έφερε το νόμο 3029. Ο νόμος προέβλεπε την ένταξη των ειδικών ταμείων κύριας ασφάλισης στο ΙΚΑ. Τότε οι συνδικαλιστές της ΠΑΣΚΕ μας έλεγαν ότι «δεν χρειάζεται ανατροπή του νόμου, αφού η ένταξη δεν είναι σίγουρα υποχρεωτική, απλώς προβλέπεται είτε απόφαση των Δ.Σ. των ταμείων είτε της αναλογιστικής αρχής και μετά του υπουργού». Θέλανε να πιστέψουμε ότι ο αρμόδιος υφυπουργός κ. Πρωτόπαπας είχε καλές προθέσεις. Όμως, δεν πέρασε ένας χρόνος και οι ίδιοι διολίσθησαν προσαρμόζοντας το στόχο για ενιαίο ταμείο κύριας σύνταξης σε ενιαίο επικουρικό. Και φτάνουμε το 2004 να ζητάνε και εφαρμογή του νόμου 3029 εξηγώντας σιγά-σιγά ότι εννοούν όχι μόνο τη δυνατότητα, που αφήνει, για ενιαίο επικουρικό αλλά και την ένταξη των ταμείων κύριας σύνταξης στο ΙΚΑ. Εξαγγέλλουν απεργιακό πρόγραμμα και το αναστέλλουν για μια διμερή επιτροπή. Αλλοιώνουν τη θέληση των απεργών για εξασφαλισμένες συντάξεις για όλους ίσες με τους μισθούς εξόδου και σε όρια ηλικίας που ίσχυαν πριν τους νόμους, σε εφαρμογή του νόμου 3029. Αυτή την τακτική πληρώνουμε τώρα..

Οι τραπεζίτες μεθοδεύουν την ολομέτωπη επίθεση με διάλυση των εργασιακών σχέσεων, κατακερματισμό αμοιβών, παραβιάσεις του χρόνου εργασίας και αυταρχσμό απέναντι στα εργασιακά δικαιώματα, αφού βρίσκουν και χαλαρές αντιδράσεις. Και η ΟΤΟΕ καταναλώνεται σε συναντήσεις με υπουργούς και τραπεζίτες. Ενώ, την ίδια στιγμή, που στην ανακοίνωση Νο 14 δηλώνουν ότι είναι μονόδρομος το ενιαίο επικουρικό ταμείο, διάφοροι μέσα και από την ηγεσία της, διαρρέουν στις εφημερίδες ότι συζητάνε και το επαγγελματικό (αυτά που λειτουργούν με κεφαλαιοποιητικό σύστημα ήτοι ως ιδιωτική ασφάλιση) και η ΟΤΟΕ δεν βγάζει μια διάψευση.

Συναδέλφισσες, συνάδελφοι,
Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να διαπραγματεύεται τα σοβαρά ζητήματα που αφορούν την ασφάλιση, άρα και τη ζωή μας, ερήμην μας. Καλούμε για μια ακόμα φορά την ΟΤΟΕ να σταματήσει το διάλογο με τους τραπεζίτες και την κυβέρνηση και να ανοίξει κατ’ αρχήν το διάλογο με τους εργαζόμενους. Να μας ενημερώσει επακριβώς για τις αναπροσαρμογές των στόχων και την τακτική της. Από τη στιγμή, που δεν δεσμεύεται πια από τις θέσεις, που ψήφισαν οι τραπεζοϋπάλληλοι στο δημοψήφισμα του κλάδου, την καλούμε να προσφύγει στη βάση και να δώσει δικαίωμα να ακουστούν και να κριθούν όλες τις απόψεις. Δεν διεκδικούμε το αλάθητο για τις θέσεις μας και για το πρόγραμμα στόχων πάλης, που διατυπώσαμε στην πρώτη μας ανακοίνωση. Αλλά ας κρίνουν οι συνάδελφοι. Εμείς έχουμε εμπιστοσύνη στη κρίση των ενημερωμένων συναδέλφων, όμως ξέρουμε και τις μεθοδεύσεις να φιμωθούν οι άλλες γνώμες και να πνιγούν οι αγωνιστικές διαθέσεις, όπως η μεθόδευση για απεργίες χωρίς καν συγκέντρωση ή χωρίς συντονισμό με άλλους κλάδους.
Επιτέλους, δεν ξέρουμε τι έχουν αυτοί της ηγεσίας της ΟΤΟΕ στο κεφάλι τους, αλλά από την τακτική τους, το μόνο σίγουρο είναι ότι οδηγούμαστε συνεχώς να χάνουμε, και ο κατήφορος δεν έχει πάτο. Ας τους προσπεράσουμε. Ας ξεκινήσουμε συνελεύσεις στους χώρους δουλειάς όχι μόνο με ενημερωτικό αλλά και με δεσμευτικό χαρακτήρα, που να οδηγηθούν σε συνέδριο με άμεσα εκλεγμένους αντιπροσώπους. Αν η ηγεσία της ΟΤΟΕ δεν θέλει, ας πάρουν τις ευθύνες τους οι εκλεγμένοι συνδικαλιστές, που δεν έχουν ταυτίσει τα συμφέροντα τους με τα συμφέροντα της εργοδοσίας για να εκφραστεί η θέληση των εργαζόμενων, αλλά και να μην υπάρχει απεργία χωρίς κινητοποίηση. Από τη μεριά μας θα κάνουμε ότι είναι δυνατόν.

ΦΛΕΒΑΡΗΣ 2005
Όλοι κρινόμαστε.


ΠΡΟΤΑΣΗ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΕΤΕ - ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ALFA BANK
ΤΡΑΠΕΖΟΫΠΑΛΛΗΛΟΙ ΑΠΟ ΑΓΡΟΤΙΚΗ – ΕΜΠΟΡΙΚΗ - ΕΛΛΑΔΟΣ - EUROBANK